باغ بود و دره – چشم انداز پرمهتاب

 ذاتها با سایه های خود هم اندازه

 خیره درآفاق و اسرارعزیزشب ،

 چشم من بیداروعالمی درخواب !



 نه صدایی جز صدای رازهای شب ،

 آب و نرمای نسیم و جیرجیرکها ،

 پاسداران حریم خفتگان باغ ،

 و صدای حیرت بیدار من

 من مست بودم ؛ مست

 خاستم از جا

 سوی جو رفتم

 چه می آمد؟

 آب

 یا نه، چه می رفت

 هم زآن سان که حافظ گفت ،عمرتو!

 با گروهی شرم و بی خویشی وضو کردم

 مست بودم ، مست سرنشناس ، پانشناس

 اما لحظه پاک و عزیزی بود ...

 برگکی کندم

 از نهال گردوی نزدیک

 و نگاهم رفته تا بس دور ،

 شبنم آجین سبز فرش باغ هم گسترده سجاده

 قبله ، گو هرسو که خواهی باش.



 با تو دارد گفتگو شوریده مستی !

 مستم و دانم که مستم من ،

 ای همه هستی زتو ، آیا تو هم هستی ؟!



 مهدی احوان ثالث

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: